beneath me
as i sit in the darkness
with unseen monsters within my life
i waited...
i cried...
i die...
death is within my reach...
i tresspass the shadows of nothingness...
every second i die...
in these troubled times,
i was alone...
no one can hear my agonies...
no one was there...
only loneliness and pain...
my life was an abstract painting of rainbow
but underneath it,
blackness i found...
as i cry tonight, demons of pain tormenting me...
i was never numb...
pain strike like an arrow within my heart...
everyday goes by and i pretended...
i smiled...
no one can see
the tears flooding me...
i drowned tonight...
if you're alone, just like me
you would know...
i was never me...
now is the time...
i knew this would come...
this time, it's for me
TO BE FREE...
-kring
KringKring
Friday, May 22, 2009
Wednesday, May 20, 2009
Memori Rekol 101: Mapua Entrans Eksam
Alas nuwebe yata ng umaga ang eksam ko noon sa Mapua (ang pangarap kong iskul). Lumuwas na kami ng mama ko sa Makati, isang araw bago pa ang eksam, kung bakit ba naman ang aga ko gumising e medyo na huli pa din ako ng konti, minuto lang naman pero nakaupo na sa mga asaynd sits ang mga kasama ko. Ang naaalala ko pa yatang nirekwest kong umagahan ay pritong itlog at ketsap, na madalas kasabihan ng mga tanderkats (aka. mga oldis) e itlog din daw ang magiging iskor kapag may eksam. Basta, Masaya na ako sa pritong itlog noon.
Nakapag eksam na ako sa UP at UST noon, hindi naman ako masyadong kinabahan, pero syempre, mahirap ang mga tanong… kung bakit ba naman nung sa Mapua na, ay nuknukan naman ang kaba na nararamdaman ko, siguro kasi ayoko talaga bumagsak sa eksam nun… dahil talagang gusto ko mag aral sa Mapua. Pag hindi sa Mapua, wag na. hahaha.
Habang nag eeksam, lahat yata ng isinagot ko ay may kasamang dasal, hindi ko nga alam kung nahirapan ako sa eksam o nahirapan ako dahil sa kaba, nasagutan ko naman lahat, may mga siguradong tama at siguradong mali. Hahaha. Pag labas ko sa eksamineysyon rum (na naging laybrari na nung pasukan), ang itinanong sa akin ng mama ko: “Ano cil? Okay lang ba?” ito ang isinagot ko: “Ayos lang…” na inabot pa yata ng ilang segundo bago ako makasagot. Naku naman… sa totoo lang naman po, nung nakaraang dalawang eksam ko, ang isinagot ko ay: “Oo naman.” Hindi ko talaga alam kung bakit ganun ang pakiramdam ko…
Lumipas ang mga linggo, hindi ko iniintay ang resulta ng eksam, ayoko malaman ang resulta, lalo na kung bagsak ako… at habang nasa klase ako, sa Pilipino sabjek nung portyir hayskul, naka tanggap ako ng teks meseydg galing sa kuya ko, tandang tanda ko pa, ito ang pagkakasabi nya: “psado ka mpua, ce” Naku!!! Gusto ko tumalon sa malaking bintana ng klasrum namin sa sekond plor ng hayskul kwadrangel. Hahaha. Isa na siguro yun sa masayang memoris ko noon. Simple tsaka mababaw kung titignan, pero masaya naman. Ewan ko ba, ganun lang talaga ako, mga simpleng pangarap ko.
Sabi nila masaya ang haysul layp, oo masaya din naman ako, pero talaga sigurong kakaiba ako, mas iniintay ko ang kaleydg. Wirdo nga daw ako sabi ng mga kaibigan ko e. Hahaha.
Ang entrans eksam ko nga naman noon.
Madami akong Mapua memoris, masaklap at masaya. Mga kaibigan. Mga sabjek na inaayawan at sabjek na kinagigiliwan. Mga propesor na okey pa sa olrayt at mga propesor na kung pwede lang mamatay nalang kesa ang pumasok sa sabjek nya, ay mas pipiliin ko pa ang mamatay. Hahaha. Mga pagtambay-tambay sa holweys at payr eksit ng bawat bildings. Ang napakasikat na kantin dahil sa aroma na dulot nito. Hahaha. Madami nga talaga.
Maiba-blag ko din ang mga yun. Mas okey kasi kapag bukod bukod ang pagka blag. Hahaha.
Ito ang alaala ng isang entrans eksam na hindi ko makakalimutan.
Nakapag eksam na ako sa UP at UST noon, hindi naman ako masyadong kinabahan, pero syempre, mahirap ang mga tanong… kung bakit ba naman nung sa Mapua na, ay nuknukan naman ang kaba na nararamdaman ko, siguro kasi ayoko talaga bumagsak sa eksam nun… dahil talagang gusto ko mag aral sa Mapua. Pag hindi sa Mapua, wag na. hahaha.
Habang nag eeksam, lahat yata ng isinagot ko ay may kasamang dasal, hindi ko nga alam kung nahirapan ako sa eksam o nahirapan ako dahil sa kaba, nasagutan ko naman lahat, may mga siguradong tama at siguradong mali. Hahaha. Pag labas ko sa eksamineysyon rum (na naging laybrari na nung pasukan), ang itinanong sa akin ng mama ko: “Ano cil? Okay lang ba?” ito ang isinagot ko: “Ayos lang…” na inabot pa yata ng ilang segundo bago ako makasagot. Naku naman… sa totoo lang naman po, nung nakaraang dalawang eksam ko, ang isinagot ko ay: “Oo naman.” Hindi ko talaga alam kung bakit ganun ang pakiramdam ko…
Lumipas ang mga linggo, hindi ko iniintay ang resulta ng eksam, ayoko malaman ang resulta, lalo na kung bagsak ako… at habang nasa klase ako, sa Pilipino sabjek nung portyir hayskul, naka tanggap ako ng teks meseydg galing sa kuya ko, tandang tanda ko pa, ito ang pagkakasabi nya: “psado ka mpua, ce” Naku!!! Gusto ko tumalon sa malaking bintana ng klasrum namin sa sekond plor ng hayskul kwadrangel. Hahaha. Isa na siguro yun sa masayang memoris ko noon. Simple tsaka mababaw kung titignan, pero masaya naman. Ewan ko ba, ganun lang talaga ako, mga simpleng pangarap ko.
Sabi nila masaya ang haysul layp, oo masaya din naman ako, pero talaga sigurong kakaiba ako, mas iniintay ko ang kaleydg. Wirdo nga daw ako sabi ng mga kaibigan ko e. Hahaha.
Ang entrans eksam ko nga naman noon.
Madami akong Mapua memoris, masaklap at masaya. Mga kaibigan. Mga sabjek na inaayawan at sabjek na kinagigiliwan. Mga propesor na okey pa sa olrayt at mga propesor na kung pwede lang mamatay nalang kesa ang pumasok sa sabjek nya, ay mas pipiliin ko pa ang mamatay. Hahaha. Mga pagtambay-tambay sa holweys at payr eksit ng bawat bildings. Ang napakasikat na kantin dahil sa aroma na dulot nito. Hahaha. Madami nga talaga.
Maiba-blag ko din ang mga yun. Mas okey kasi kapag bukod bukod ang pagka blag. Hahaha.
Ito ang alaala ng isang entrans eksam na hindi ko makakalimutan.
Eto Nanaman ako… “Tsayldhud Memoris Part Wan”
Ala una na, pasado ala una na sa orasan ng laptap ko na, pangalawang beses ko nang binuksan dahil sa iisa nanamang dahilan, “HINDI AKO MAKATULOG”.
Hay naku, ito nanaman ang isa sa libo-libong gabing puyat ako.
Kanina, sa dahilang ayoko mag blag, kinuha ko ang isa nanaman sa mga libro ko, meron kasi akong tatlong libro na matagal ko nang nabili at ngayon ay hindi ko pa natatapos basahin. Ngayon lang nangyari to sa buong buhay ko. Madalas kasi, pag may binili akong libro, binabasa ko na kagad at hindi ko tatantanan hanggang hindi ko natatapos.
Ang una kong binili sa tatlong yun ay yung sa paborito kong tagasulat na si Paulo Coelho, ang pamagat ay “The Witch of Portobello”, ang sumunod ay isinulat nya din, “The Devil and Miss Prym” ang pangatlo ay yung kay Sophie Kinsella na “The Undomestic Goddess”. Tuwing nasa wanport na ako ng mga libro, itinigitil ko na ang pagbabasa… Para lang talaga akong tanga.
Kaya kanina, kinuha ko yung The Devil and Miss Prym, kasi ngayong magdamag sana ay tatapusin ko na, pero naisipan ko mag blag, ewan ko ba at gusto kong gawing tagalog naman ang mga blag ko (walang pakialaman, dahil mahina daw ako sa Pilipino sabjek dati, kaya ito magtatagalog ako hanggang gusto ko.)
Naiinis kasi ako, ay hindi, galit ako. Basta galit ako. Piryud.
Para lang kasi talaga akong tanga… Una ko narinig ang ekspresyon na yun sa kuya ko. Natuwa ako, kaya madalas ko na din gamitin. Madalas ngang ekspresyon ko ngayon: “Ang bobo mo talaga sa ro por…” naku, piling ko naman ang talino ko. Pero iniisip ko nga minsan, napaupo kaya ako sa las ro dati? Kasi dun sa pinasukan kong paaralan dati, kung hindi sa apelyido ay sa hayt ang pinagbabasihan ng pwesto ng uupuan mo.
Naalala ko tuloy nung nag kinder wan ako sa SIC noon, lagi kasi ako binibilin ng mama ko sa kuya ko na titignan nya ako palagi sa klasrum namin, greyd tu na ang kuya ko noon, nung minsan hindi nya ako nakita habang nagkaklase kami, nag alala sya, kaya tinignan nya ako sa labas ng iskul namin, ang tawag namin dun ay patyo, at ayun, sa loob ng serbis namin ay naglalambitin ako na parang unggoy, at nung pinuntahan nya ako, ang sabi ko daw e: “Ayoko pumasok, baka iwanan ako ng serbis natin…” yun ang unang araw na nag kat klas ako, batang-bata di ba?. Pasaway talaga ako, dahil inulit ko pa yun, nung minsan, nagalit na ang mama ko, kaya nag tray sya na ihatid ako sa iskul, nahirapan silang papasukin ako sa iskul nun, iyak ako ng iyak, hanggang sa hinatak na ako ng titser kong si Misis Suarez sa loob ng iskul, binitbit nya ako ng isang kamay lang, kaya ayun nagkaron ako ng pilay simula noon. Ang totoo kasi nun, natatakot ako, hindi sa titser ko o sa mga kaklase ko, dahil mababait naman silang lahat, eksep nalang syempre dun sa ibang masarap suntukin ng dalawa, tamang takot lang ako, ikaw ba naman ang siks yirs old lang at mag byahe ng portin kilamiters papunta at portin kilamiters pabalik. Pero simula nung nangyari yun, ayos na ako, hindi na ako nagka-kat ng klase.
Bigla ko lang naman naalala ang kabataan ko. Ang payat ko pa noon, kulot ang buhok na parang kord ng telepono, maitim (pero sabi nila blak byuti daw ako, hindi yung kabayo ha). Malaki na talaga ng tsik bowns ko, tsaka isnabera talaga ako, naalala ko pa, may mga hayskul istudents na nagsabi: “waw! Ang kyut mo naman , atsaka yung buhok mo” tas ang ginawa ko, tumakbo ako at inisnab ko sila. Kapal talaga ng pagmumukha ko.
Masaya noon, lalo na pag praydey, kasi PE daw yun, pero ang totoo nyan, puro lang kami laro. Hahaha. Kaya masaya talaga, naka tisyert at syorts lang kami, lagi ako naka pingk noon, pati yung tsak taylors ko na haykat kulay pingk din. Buong umaga kaming naglalaro kaya masaya.
Hindi nga pala ako nag kinder wan noon, kasi pasado naman daw ang aykyu ko para sa kinder tu, akalain nyo nga naman, mataas din pala ang aykyu ko. Hahaha. Ang totoo din nyan, ang mama ko ang nagturo sa akin mag sulat at mag basa ng tagalog at inglis, greyd wan ako nung hindi ako pinatulog ng mama ko hanggang hindi ko kayang basahin yung isang istorya sa libro namin dati, maganda naman ang naidulot nun. Ayos lang din.
Wala ako maisip na memoris ko nung greyd wan, ang naalala ko lang talaga ay lahat ng nowtbuks ko, kulay pink ang kober. Hehehe. Barbi syus, barbi na baunan, barbi na bag, barbi na pensil keys at barbi na pensil at ereyser! Puro barbi. Hanggang nag greyd tu yata ako, puro barbi pa din. Ako si barbi gerl. Hahaha.
May aydiya na ako tungkol sa iba-blag ko sa mga susunod na araw, yung mga memoris ko nung bata pa ako. Hahaha. Wag kayo mag alala, wala akong imaginari prends noon. Hahaha. Pwede din namang mga memoris ko nung kaleyds pa ako. Mas nakakatawa yun.
Minsan nagtataka ako, madami pa din kasi ako naaalala nung bata pa ako, pero ngayon, halos wala na… syempre, kalokohan naman pag sinabi kong walang wala na di ba? Meron pa din, pero pinilit yata ng utak ko idelit e. Tsaka medyo malala na ang memori laps ko ngayon. Ulyanin na ako, hahaha. Siguro kaya madami ako naaalala dati, kasi masaya ako noon… ganun na nga siguro.
Hindi pa din ako inaantok, pagka powst ko nito, hindi ko pa alam ang gagawin ko, bahala na si batman, pero gusto ko si superman, kaya bahala na si superman, pwede din namang bahala na ang buong jastis lig! Hahaha. Biro lang, baka naman isipin ng iba ay napapraning na ako. Tamang wala lang ako magawa at hindi ako makatulog. Ano nga ba naman ang bago??? Sa gabi este sa madaling araw na ito…
Sana alas kwatro na ng madaling araw, kasi paniguraduhan, medyo aantukin na ako nun… lalo na kung sasabihin nanaman ng mama kong: “aba, cil matulog ka na… umaga na, bawal nga ang nagpupuyat sayo, aba naman…” hays, kung alam lang ng mama ko, kung gusto nya ako matulog, mas gusto ko lalo ang makatulog na…
ngayong umaga ko lang naipowst ang blag ko kasi kanina madaling araw, pag bukas ko ng internet eksplorer ay wala napala akong balans sa akawnt ko… kaya talagang magpapakabit na kami ng brodband, nakakainis lalo na pagmadaling araw na at nawawalan ng lowd ang wayrles koneksyon ko… wala na ako mabibilan ng lowd. Naku talaga nga naman… pasensya na sa leyt powst.
Hindi ko pa din tapos ang libro na binasa ko kanina. Nuknukan talaga ako… hays.
Hay naku, ito nanaman ang isa sa libo-libong gabing puyat ako.
Kanina, sa dahilang ayoko mag blag, kinuha ko ang isa nanaman sa mga libro ko, meron kasi akong tatlong libro na matagal ko nang nabili at ngayon ay hindi ko pa natatapos basahin. Ngayon lang nangyari to sa buong buhay ko. Madalas kasi, pag may binili akong libro, binabasa ko na kagad at hindi ko tatantanan hanggang hindi ko natatapos.
Ang una kong binili sa tatlong yun ay yung sa paborito kong tagasulat na si Paulo Coelho, ang pamagat ay “The Witch of Portobello”, ang sumunod ay isinulat nya din, “The Devil and Miss Prym” ang pangatlo ay yung kay Sophie Kinsella na “The Undomestic Goddess”. Tuwing nasa wanport na ako ng mga libro, itinigitil ko na ang pagbabasa… Para lang talaga akong tanga.
Kaya kanina, kinuha ko yung The Devil and Miss Prym, kasi ngayong magdamag sana ay tatapusin ko na, pero naisipan ko mag blag, ewan ko ba at gusto kong gawing tagalog naman ang mga blag ko (walang pakialaman, dahil mahina daw ako sa Pilipino sabjek dati, kaya ito magtatagalog ako hanggang gusto ko.)
Naiinis kasi ako, ay hindi, galit ako. Basta galit ako. Piryud.
Para lang kasi talaga akong tanga… Una ko narinig ang ekspresyon na yun sa kuya ko. Natuwa ako, kaya madalas ko na din gamitin. Madalas ngang ekspresyon ko ngayon: “Ang bobo mo talaga sa ro por…” naku, piling ko naman ang talino ko. Pero iniisip ko nga minsan, napaupo kaya ako sa las ro dati? Kasi dun sa pinasukan kong paaralan dati, kung hindi sa apelyido ay sa hayt ang pinagbabasihan ng pwesto ng uupuan mo.
Naalala ko tuloy nung nag kinder wan ako sa SIC noon, lagi kasi ako binibilin ng mama ko sa kuya ko na titignan nya ako palagi sa klasrum namin, greyd tu na ang kuya ko noon, nung minsan hindi nya ako nakita habang nagkaklase kami, nag alala sya, kaya tinignan nya ako sa labas ng iskul namin, ang tawag namin dun ay patyo, at ayun, sa loob ng serbis namin ay naglalambitin ako na parang unggoy, at nung pinuntahan nya ako, ang sabi ko daw e: “Ayoko pumasok, baka iwanan ako ng serbis natin…” yun ang unang araw na nag kat klas ako, batang-bata di ba?. Pasaway talaga ako, dahil inulit ko pa yun, nung minsan, nagalit na ang mama ko, kaya nag tray sya na ihatid ako sa iskul, nahirapan silang papasukin ako sa iskul nun, iyak ako ng iyak, hanggang sa hinatak na ako ng titser kong si Misis Suarez sa loob ng iskul, binitbit nya ako ng isang kamay lang, kaya ayun nagkaron ako ng pilay simula noon. Ang totoo kasi nun, natatakot ako, hindi sa titser ko o sa mga kaklase ko, dahil mababait naman silang lahat, eksep nalang syempre dun sa ibang masarap suntukin ng dalawa, tamang takot lang ako, ikaw ba naman ang siks yirs old lang at mag byahe ng portin kilamiters papunta at portin kilamiters pabalik. Pero simula nung nangyari yun, ayos na ako, hindi na ako nagka-kat ng klase.
Bigla ko lang naman naalala ang kabataan ko. Ang payat ko pa noon, kulot ang buhok na parang kord ng telepono, maitim (pero sabi nila blak byuti daw ako, hindi yung kabayo ha). Malaki na talaga ng tsik bowns ko, tsaka isnabera talaga ako, naalala ko pa, may mga hayskul istudents na nagsabi: “waw! Ang kyut mo naman , atsaka yung buhok mo” tas ang ginawa ko, tumakbo ako at inisnab ko sila. Kapal talaga ng pagmumukha ko.
Masaya noon, lalo na pag praydey, kasi PE daw yun, pero ang totoo nyan, puro lang kami laro. Hahaha. Kaya masaya talaga, naka tisyert at syorts lang kami, lagi ako naka pingk noon, pati yung tsak taylors ko na haykat kulay pingk din. Buong umaga kaming naglalaro kaya masaya.
Hindi nga pala ako nag kinder wan noon, kasi pasado naman daw ang aykyu ko para sa kinder tu, akalain nyo nga naman, mataas din pala ang aykyu ko. Hahaha. Ang totoo din nyan, ang mama ko ang nagturo sa akin mag sulat at mag basa ng tagalog at inglis, greyd wan ako nung hindi ako pinatulog ng mama ko hanggang hindi ko kayang basahin yung isang istorya sa libro namin dati, maganda naman ang naidulot nun. Ayos lang din.
Wala ako maisip na memoris ko nung greyd wan, ang naalala ko lang talaga ay lahat ng nowtbuks ko, kulay pink ang kober. Hehehe. Barbi syus, barbi na baunan, barbi na bag, barbi na pensil keys at barbi na pensil at ereyser! Puro barbi. Hanggang nag greyd tu yata ako, puro barbi pa din. Ako si barbi gerl. Hahaha.
May aydiya na ako tungkol sa iba-blag ko sa mga susunod na araw, yung mga memoris ko nung bata pa ako. Hahaha. Wag kayo mag alala, wala akong imaginari prends noon. Hahaha. Pwede din namang mga memoris ko nung kaleyds pa ako. Mas nakakatawa yun.
Minsan nagtataka ako, madami pa din kasi ako naaalala nung bata pa ako, pero ngayon, halos wala na… syempre, kalokohan naman pag sinabi kong walang wala na di ba? Meron pa din, pero pinilit yata ng utak ko idelit e. Tsaka medyo malala na ang memori laps ko ngayon. Ulyanin na ako, hahaha. Siguro kaya madami ako naaalala dati, kasi masaya ako noon… ganun na nga siguro.
Hindi pa din ako inaantok, pagka powst ko nito, hindi ko pa alam ang gagawin ko, bahala na si batman, pero gusto ko si superman, kaya bahala na si superman, pwede din namang bahala na ang buong jastis lig! Hahaha. Biro lang, baka naman isipin ng iba ay napapraning na ako. Tamang wala lang ako magawa at hindi ako makatulog. Ano nga ba naman ang bago??? Sa gabi este sa madaling araw na ito…
Sana alas kwatro na ng madaling araw, kasi paniguraduhan, medyo aantukin na ako nun… lalo na kung sasabihin nanaman ng mama kong: “aba, cil matulog ka na… umaga na, bawal nga ang nagpupuyat sayo, aba naman…” hays, kung alam lang ng mama ko, kung gusto nya ako matulog, mas gusto ko lalo ang makatulog na…
ngayong umaga ko lang naipowst ang blag ko kasi kanina madaling araw, pag bukas ko ng internet eksplorer ay wala napala akong balans sa akawnt ko… kaya talagang magpapakabit na kami ng brodband, nakakainis lalo na pagmadaling araw na at nawawalan ng lowd ang wayrles koneksyon ko… wala na ako mabibilan ng lowd. Naku talaga nga naman… pasensya na sa leyt powst.
Hindi ko pa din tapos ang libro na binasa ko kanina. Nuknukan talaga ako… hays.
Tuesday, May 19, 2009
Hindi Makatulog...
Oo. Ang hirap talaga makatulog… ilang gabi nanaman akong ganito. Nandyan ang magpabaling-baling ako sa higaan, ang magbukas-sara ng pc para mag internet, manood ng walang katapusang naruto sa dvd (episode 92 na ako, naruto shippuden) nakakabisado ko na nga ang mga lyrics ng kanta sa naruto, ang magbukas ng tv at magpalipat-lipat ng channels na sa dami ay wala ako mapiling panoodin, ang magbasa ng buong twilight na series na naka 3 beses na yatang akong nakatapos.
Napakahirap talagang matulog. Sa hndi ko malamang dahilan. Madalas alas kwatro na ng umaga ay gising na gisng pa din ang diwa ko. Ang totoo nyan, pinapangarap ko talagang makatulog bago mag alas dyes manlang sana ng gabi. Naku, gudlak sa akin.
Kaya ito, nag blog ako. matagal na din ako hindi nagpo-post ng mga blog nitong nakaraang mga linggo… tinatamad kasi ako… himala, dahil halos araw-araw yata ako kung mag blog.
Kung pwede lang lumaklak ako ng isang bote ng pampatulog, gagawin ko talaga, problema lang wala ako nun. Minsan gusto ko sabihin sa kuya kong: “kuya, suntukin mo nga ako ng isa, yung tipong tulog ako pagka suntok na pagka suntok mo ha”. Baka kasi hindi tumalab yung suntok nya, eh masuntok ko din sya ng isa, baka imbes na ako ang makatulog eh sya ang mawalan ng malay.
Madami lang din siguro akong iniisip ng mga nakaraang araw… (ay hindi pala, lagi kasi ako nag iisip simula nung nagka isip ako, ah ewan ang gulo…) nag iisip nga ako ng pwedeng e-blog, at ito ang naisip ko. Tutal pwede ko naman e-blog ang kahit na ano, wag lang ang nakakasakit ng ibang tao.
Gusto ko nga mag-blog ng aking Bucket List, new and improved. Kayalang hindi pa kumpleto kaya sa ibang araw nalang siguro. Naisip ko din ang mag-blog ng tungkol kay naruto (hahaha), siguro dahil na din sa walang kasawaang panonood ko ng mga dvd.
At bago ko nga pala makalimutan, nami-miss ko na ang mapua. hahaha. Tama, tama ang nababasa nyo, kasi mag-aaral ulit ako. sa Mapua. At hindi ako magsisisi sa mga araw, gabi, linggo at buwan na wala nanamang tulog, dahil sanay na sanay na ako. kaya Mapua, here I come!!! “We will strive for the fame and the Glory of the M and the I and the T. *wink* “Cecille, ang pagbabalik…” cecille nga ba? Mas kilala kasi akong Kring sa Mapua, katulad ng tunog ng telepono pag may tumatawag.
Makakailang post kaya ako ng blog ngayon? malaman nasa dalawa o tatlo. At kung ilan man sya, ay naka isa na ako.
Napakahirap talagang matulog. Sa hndi ko malamang dahilan. Madalas alas kwatro na ng umaga ay gising na gisng pa din ang diwa ko. Ang totoo nyan, pinapangarap ko talagang makatulog bago mag alas dyes manlang sana ng gabi. Naku, gudlak sa akin.
Kaya ito, nag blog ako. matagal na din ako hindi nagpo-post ng mga blog nitong nakaraang mga linggo… tinatamad kasi ako… himala, dahil halos araw-araw yata ako kung mag blog.
Kung pwede lang lumaklak ako ng isang bote ng pampatulog, gagawin ko talaga, problema lang wala ako nun. Minsan gusto ko sabihin sa kuya kong: “kuya, suntukin mo nga ako ng isa, yung tipong tulog ako pagka suntok na pagka suntok mo ha”. Baka kasi hindi tumalab yung suntok nya, eh masuntok ko din sya ng isa, baka imbes na ako ang makatulog eh sya ang mawalan ng malay.
Madami lang din siguro akong iniisip ng mga nakaraang araw… (ay hindi pala, lagi kasi ako nag iisip simula nung nagka isip ako, ah ewan ang gulo…) nag iisip nga ako ng pwedeng e-blog, at ito ang naisip ko. Tutal pwede ko naman e-blog ang kahit na ano, wag lang ang nakakasakit ng ibang tao.
Gusto ko nga mag-blog ng aking Bucket List, new and improved. Kayalang hindi pa kumpleto kaya sa ibang araw nalang siguro. Naisip ko din ang mag-blog ng tungkol kay naruto (hahaha), siguro dahil na din sa walang kasawaang panonood ko ng mga dvd.
At bago ko nga pala makalimutan, nami-miss ko na ang mapua. hahaha. Tama, tama ang nababasa nyo, kasi mag-aaral ulit ako. sa Mapua. At hindi ako magsisisi sa mga araw, gabi, linggo at buwan na wala nanamang tulog, dahil sanay na sanay na ako. kaya Mapua, here I come!!! “We will strive for the fame and the Glory of the M and the I and the T. *wink* “Cecille, ang pagbabalik…” cecille nga ba? Mas kilala kasi akong Kring sa Mapua, katulad ng tunog ng telepono pag may tumatawag.
Makakailang post kaya ako ng blog ngayon? malaman nasa dalawa o tatlo. At kung ilan man sya, ay naka isa na ako.
Friday, May 8, 2009
Just Another Day for Me...
Today is such a gloomy day, gray clouds hovering in the sky, blocking the sunshine from bringing warmth in my face.
I feel really sad. I know the reason for my sadness and there’s no anti-depressive meds that can take this pain away. I should have done these ancient years ago. There’s not really a goodbye between me and my friend. I can’t say goodbye, because I know I wouldn’t be able to do so… I have learned not say goodbye but instead, just leave… there’s no need for goodbye… no need for finality…
I have become so cold from the past months that went by… now, I don’t easily cry, like before… now I am so good with blocking painful things that passes my life. I think my brain shuts down automatically whenever a painful download is about to take place. Then when I’ve already forgot about that painful feeling, my brain gears up again. Now, my heart is just a part of my body that enables blood to circulate in my system, my heart doesn’t feel anything no more… not like before. My brain is now in control… because I will never be so careless to let my heart take charge of everything…
You can call me cold hearted but no one can judge me because of my faults and my weakness. No one has the right to judge anyone… just because of how they are… I’ve learned that well too… people judging me because of who I am and what I can and cannot do… I’m sick and tired of them people…
One day, when the sun strikes hardest. You will all see me shine. But never I would look down upon anyone, because if I do so, I will not be different from the people who judge like they know everything and anything in this world…
I am now in the point of no return… I don’t care if I am walking in the dark alone or if am journeying alone. I don’t care if I am weak or strong enough to get through…
So saying goodbye for me is now too easy… painful yes, but easy to bear… because I have learned on how to bear goodbyes alone… and now, I am very good with it… and can even be better…
As for the sadness, it still gives me the hard time… too bad, I still feel sadness… I guess it’s always a part who I am…
Like this days gloomy feeling… just another day of gray sky for me…
I feel really sad. I know the reason for my sadness and there’s no anti-depressive meds that can take this pain away. I should have done these ancient years ago. There’s not really a goodbye between me and my friend. I can’t say goodbye, because I know I wouldn’t be able to do so… I have learned not say goodbye but instead, just leave… there’s no need for goodbye… no need for finality…
I have become so cold from the past months that went by… now, I don’t easily cry, like before… now I am so good with blocking painful things that passes my life. I think my brain shuts down automatically whenever a painful download is about to take place. Then when I’ve already forgot about that painful feeling, my brain gears up again. Now, my heart is just a part of my body that enables blood to circulate in my system, my heart doesn’t feel anything no more… not like before. My brain is now in control… because I will never be so careless to let my heart take charge of everything…
You can call me cold hearted but no one can judge me because of my faults and my weakness. No one has the right to judge anyone… just because of how they are… I’ve learned that well too… people judging me because of who I am and what I can and cannot do… I’m sick and tired of them people…
One day, when the sun strikes hardest. You will all see me shine. But never I would look down upon anyone, because if I do so, I will not be different from the people who judge like they know everything and anything in this world…
I am now in the point of no return… I don’t care if I am walking in the dark alone or if am journeying alone. I don’t care if I am weak or strong enough to get through…
So saying goodbye for me is now too easy… painful yes, but easy to bear… because I have learned on how to bear goodbyes alone… and now, I am very good with it… and can even be better…
As for the sadness, it still gives me the hard time… too bad, I still feel sadness… I guess it’s always a part who I am…
Like this days gloomy feeling… just another day of gray sky for me…
Sunday, May 3, 2009
Manny "PACMAN" Pacquiao WIN!!!
PACMAN, won in just the 2nd round in his fight with Hatton.
CONGRATULATIONS TO MANNY and ALL THE FILIPINOS!!! :D
PROUD to be PINOY!
CONGRATULATIONS TO MANNY and ALL THE FILIPINOS!!! :D
PROUD to be PINOY!
Subscribe to:
Posts (Atom)